Nazwa.
Ogólna charakterystyka.
Ten psowaty z rodzaju canis ma szaro-brązowe i trochę cynamonowe futro, ale nie na całym ciele. Kark, łopatki i ogon są mieszanką czerni i szarości, a boki i klatka piersiowa są płowe lub kremowe. Za uszami ma lekko czerwonawą plamę (co mogłoby oznaczać że z wilkiem czerwonym – canis rufus – łączy go rodowód). Wilk algonkiński ma zbliżoną sylwetkę do kojota. Jest nieco mniejszy i szczuplejszy od średnich rozmiarów wilka szarego (canis lupus).
Dorosłe osobniki wilka wschodniego :
- ważą od 23 kg do 45 kg ,
- osiągają długość ciała od 152 cm do 167 cm ,
- mierzą od 63 cm do 91 cm wysokości w kłębie.
Algonkińskie wilki żyją średnio 4 lata, ale w niewoli potrafią przeżyć nawet 15 lat.
Siedliska.
To zwierzę zamieszkuje północne tereny Minnesoty i Wisconsin, a także Półwysep Michigan, południowo-wschodnią Manitobie, północne i środkowe Ontario i południowo-zachodni Quebec – na mapie poniżej obszar jasnofioletowy.
Czym żywi się algonkiński psowaty ?
Wilki wschodnie nie atakują większej zwierzyny niż mulak białoogonowy. Te wilki zjadają także mniejsze stworzenia takie jak bobry, króliki, ptaki lub ryby.
Ochrona.
Obecnie algonkiński wilk jest pod ochroną w Kanadzie od 2002 r. , a w 2015 r. został umieszczony na liście gatunków zagrożonych przez Committee on the Status of Endangered Wildlife in Canada. W ochronę wilka wschodniego zaangażowane organizację pozarządowe.
Jedna z inicjatyw jest osobnym autonomicznym projektem który skupia się tylko na ochronie canis lycaon – Spieces at Risk Eastern Wolf.
Historia sporu naukowców o taksonomię.
Tak samo jak w przypadku wilka czerwonego, naukowcy do dziś toczą spór o to czy wilk wschodni jest osobnym gatunkiem lub podgatunkiem wilka szarego, czy tylko hybrydą wilka czerwonego, wilka szarego i kojota.
Johann Schreber (1739-1810) przeprowadzał badania na jednym ze schwytanych osobników w Quebecu. Niemiec uważał zwierzę za osobny gatunek. Później Edward Goldman przeklasyfikował tego wilka jako podgatunek canis lupus.
W 2016 r. przeprowadzono badania DNA na północnoamerykańskich wilków i kojotów miały wykazać że nie ma aż takich różnic genetycznych w porównaniu z innymi amerykańskimi canis by wilk wschodni miał być czymś innym niż hybrydą.
W 2021 r. American Society of Mammalogists uznało „eastern timber wolf” za osobny gatunek.
Różne grupy współczesnych genetycy nie osiągnęli porozumienia w sprawie taksonu tego drapieżnika.
Materiały źródłowe.
1) „The wolves of Algonquin Park, a 12 Year Ecological Study” (publ. w 2004 r.) – autorzy : J.B Theberge & M.T. Theberge.
2) „Eastern Wolf (Canis lycaon) Status Assessment Report: Covering East-Central North America” (publ. w 2012 r.) – autorzy : A. P. Wydeven, R. P. Thiel.
3) Artykuł „An Account of the Taxonomy of North American Wolves From Morphological and Genetic Analyses” z 2012 r. opublikowany w magazynie „North American fauna” – autorzy : S. M. Chambers, S. R. Fain, B. Fazio, M. Amaral.
4) Artykuł „From the Past to the Present: Wolf Phylogeography and Demographic History Based on the Mitochondrial Control Region.” z 2016 r. opublikowany na portalu naukowym „Evolutionary and Population Genetics” – autorzy : E. Ersmark, C. F. C. Klütsch, Y. L. Chan, S. R. Fain, N. A. Illarionova, M. Oskarsson, M. Uhlén, Ya-ping Zhang, L. Dalén1, P. Savolainen.
5) https://www.thelandbetween.ca/the-land-between-species-at-risk/eastern-wolf/ .
Wspomożenie dla Portalu.
Chcesz mieć swój udział w tworzeniu największej skarbnicy wiedzy o wilkach w polskim internecie ?
Dowiedz się jak możesz wesprzeć Wilczy portal 🙂
