Budowa ciała i wygląd.
Wilk meksykański (Canis lupus baileyi) ma sierść, która jest żółtawo-szara, poza grzbietem i ogonem ponieważ te części są mają barwę mocno zmętniałej czerni. Białe owłosienie jest na wewnętrznej stronie łap, brzuchu, dookoła pyska i wewnątrz uszu.
Jego ciało jest szczupłe i solidnie zbudowane, ma wąską głowę, długą i kanciastą czaszkę, duże, proste uszy z zaokrąglonym czubkiem.
Nie jest dużym wilkiem spośród canis lupus :
- długość ciała wynosi średnio 170 cm,
- wysokość w kłębie wynosi od 71 do 81 cm,
- masa waha się od 23 do 36 kg.
Pod względem wielkości ciała to jest to najmniejszy wilk Ameryki Północnej.
Na wolności może dożyć do 8 lat.
Ile jest tych psowatych i gdzie żyją ?
Całkowita populacja wilka meksykańskiego na rok 2024 wynosi mniej niż około 700 dorosłych osobników (45 dziko żyjących w Meksyku i 257 na wolności w USA. 380 sztuk w specjalnych ośrodkach dzięki którym ten psowaty wciąż istnieje).
Wilcze rodziny z tego podgatunku mają swoje siedliska na terenie Arizony i Nowego Meksyku oraz meksykańskim stanie Sonora. W 2024 r. z ośrodka wypuszczono dwa osobniki w Arizonie koło gór Peloncillo i kilkanaście wilków na terenie Meksyku (stan Sonora).
Wilki z tego podgatunku żyją na obszarach o rzadkim zalesieniu i w pobliżu rzek, jezior.
Przed XIX wiekiem meksykańskie wilki występowały od Kalifornii po Teksas a także północny Meksyk wraz z półwyspem Kalifornijskim.
Żyją w niedużych rodzinach – od 4 do 8 członków.
Na co polują ?
Głównie na Łosie z Gór Skalistych (Cervus canadensis nelsoni). Celami polowań tych wilków są także jelenie mułowe (Odocoileus hemionus), jelenie wirginijskie (Odocoileus virginianus couesi), pekari (Dicotyles tajacu), dzikie indyki (Meleagris gallopavo) i mniejsze ssaki tj. króliki. Około 16 % diety wilków meksykańskich stanowi bydło domowe, przede wszystkim cielęta.
Status populacji i jej ochrona.
Niestety ten podgatunek jest poważnie zagrożony wyginięciem. Od ponad 200 lat wilki giną m .in. w od strzałów i potrąceń pojazdów.
Do drugiej połowy XX w. wilki meksykańskie były tępione poprzez polowania, łapania, zatruwania i usuwania szczeniąt z nor. Jednak USA i Meksyk w 1976 r. umieściły canis lupus baileyi na swoich listach gatunków zagrożonych, a następnie podjęły współpracę by ten psowaty nie wyginął. W 1979 r. amerykańska rządowa agencja „United States Fish and Wildlife Service” powołała specjalny zespół ds. odbudowy populacji wilka meksykańskiego (Mexican Wolf Recovery Team), a jego członkowie opracowali plan działania.
W ramach programu hodowli w niewoli schwytanych nielicznych wilków meksykańskich. Były wypuszczane na obszary odnowy w Arizonie i Nowym Meksyku począwszy od 1998 roku, aby pomóc im w re-kolonizacji.
W latach 2008 – 2019 niemal połowę odnotowanych zgonów meksykańskich canis lupus miało przyczynę w kłusownictwie.
W XXI wieku współpraca w tym zakresie jest utrudniona m. in. ze względu na problemy migracyjne i walkę z przestępczością zorganizowaną. Mur i płoty na granicy amerykańsko-meksykańskiej bardzo ograniczyły migrację lądowych gatunków zwierząt w tym meksykańskich wilków.
Poniżej tabela ukazująca jak z biegiem lat przybywało meksykańskich wilków :
| Rok | ilość osobników |
| 1998 | 4 |
| 1999 | 15 |
| 2000 | 22 |
| 2001 | 26 |
| 2002 | 41 |
| 2003 | 55 |
| 2004 | 48 |
| 2005 | 49 |
| 2006 | 59 |
| 2007 | 52 |
| 2008 | 52 |
| 2009 | 42 |
| 2010 | 50 |
| Rok | ilość osobników |
| 2011 | 67 |
| 2012 | 80 |
| 2013 | 88 |
| 2014 | 112 |
| 2015 | 98 |
| 2016 | 114 |
| 2017 | 117 |
| 2018 | 131 |
| 2019 | 163 |
| 2020 | 186 |
| 2021 | 196 |
| 2022 | 241 |
| 2023 | 257 |
Pochodzenie.
Jest niemal pewne, że meksykański psowaty jest bezpośrednim potomkiem wilków szarych które pojawiły się w Nowym świecie przychodząc z Euroazji. Naukowcy szacują że ta migracja miała miejsce gdzieś między 70 000 a 23 000 lat temu. Przybyłe wilki dokonały ekspansji i na drodze ewolucji i przystosowania do lokalnych warunków zaczęły powstawać amerykańskie podgatunki – najstarszym spośród nich może być wilk meksykański.
Z badań z 2016 r. wysunięto wniosek iż od wilków meksykańskich może wywodzić się część podgatunków canis lupus (dotyczy to wymarłych, wytępionych i obecnie istniejących podgatunków).
Krzyżowanie się z innymi gatunkami.
Wilki meksykańskie rzadko łączą się w pary poza swoim podgatunkiem. W przeszłości dochodziło do hybrydyzacji z innymi podgatunkami wilków szarych. Z natury canis lupus baileyi najmniej podatne na hybrydyzację spośród wilków szarych.
W historii doszło do nielicznych krzyżówek z kojotami teksańskimi. Łączenie się w pary meksykańskich wilków z dzikimi psami nie odnotowano ani w obserwacjach ani w badaniach.
Materiały źródłowe :
1) Artykuł „Clarifying historical range to aid recovery of the Mexican wolf ” (opublikowany w 2017 r. na łamach czasopisma naukowego „The Journal of Wildlife Management„) – autorzy : J. R. Heffelfinger, R. M. Nowak, D. Paetkau.
2) https://www.fws.gov/program/conserving-mexican-wolf (opis programu ochrony wilków meksykańskich) –
3) „A new wolf from Mexico” [str.165-166] (wyd. w 1929 r.) – autorzy : E. W. Nelson, E. A. Goldman.
4) „Wild Population of Mexican Wolves Grows for Fifth Consecutive Year” (publ. w 2021 r.) – artykuł opublikowany na stronie rządowej agencji U.S. Fish and Wildlife Service.
5) „Beyond Wolves: The Politics of Wolf Recovery and Management” (publ. w 2003 r.) – autor : M.A. Nie.
6) „From the Past to the Present: Wolf Phylogeography and Demographic History Based on the Mitochondrial Control Region” (publ. w 2016 r.) – autorzy : E. Ersmark, C. F. C. Klütsch, Y. L. Chan, S.R. Fain, N. A. Illarionova i 6 innych badaczy.
7) Artykuł „AZGFD: Record number of Mexican wolf pups fostered into the wild” (publ. w 2021 r.) – Arizona news.
8) „Factors affecting the recovery of Mexican wolves in the Southwest United States” (publ. w 2023) – autorzy : S. W. Breck, A. J. Davis, J. K. Oakleaf, D. L. Bergman, J. deVos, J. P. Greer, K. Pepin.
Wspieranie portalu.
Chcesz mieć swój udział w tworzeniu największej skarbnicy wiedzy o wilkach w polskim internecie ?
Dowiedz się jak możesz wesprzeć Wilczy portal 🙂
