Wygląd i cechy fizyczne.
Pierwszy naukowy opis wilka arabskiego sporządził R. I. Pocock (brytyjski zoolog) w 1934 roku. – to dzięki niemu ludzie poznali tego drapieżnika.
Po 80 latach badania arabskich wilków naukowcy wiedzą wiele więcej niż Pocock.
Wilki arabskie wyróżnia spośród innych podgatunków wilka szarego (canis lupus) to, że mają w porównaniu z resztą ciała wielkie uszy (dlatego lepiej uważaj co przy nich mówisz nawet jeśli robisz to szeptem 😉 ). Ich sierść stanowią krótkie szaro-beżowe włosy, które zimą stają się znacznie dłuższe i grubsze. Oczy są naturalnie żółte z czarnymi źrenicami – chociaż wiele z nich ma brązowe źrenice czego powodem może być krzyżowanie się tych wilków z bezdomnymi psami.
Pod względem wymiarów jest to najmniejszy podgatunek wilka szarego :
- długość ciała wynosi od 64 do 66 cm
- masa ciała to średnio 20 kg.
Jednak matka natura nie bez powodu uczyniła te wilki tak małymi ponieważ te zwierzęta mogą dzięki temu lepiej znosić surowy pustynny klimat. Są jeszcze inne atrybuty tych arabskich drapieżników pozwalające im funkcjonować w suchym i gorącym otoczeniu. Chodzi o ich wielkie uszy służące do rozpraszania ciepła ciała. Po za tym podobnie jak inne psowate, wilki arabskie nie mają gruczołów potowych, więc muszą kontrolować swoją temperaturę ciała poprzez szybkie dyszenie, które powoduje parowanie z płuc. Wilki na terenach Bliskiego Wschodu przeżywają od 6 do 12 lat.
Gdzie są pustynne wilki i ile ich jest?
Wilki arabskie żyją na terenach południowo-zachodniej Arabii Saudyjskiej, południowego Izraela, Kuwejtu, Omanu, Jemenu, Jordanii oraz Egiptu (półwysep Synaj).
Z różnych szacunków wynika że obecna populacja wilka arabskiego wynosi między 1000 a 3000 sztuk, ale część z tej populacji jest utrzymywana w niewoli.
Na terenach występowania wilków arabskich są też szakale i zdziczałe psy w związku z czym dochodzi do hybrydyzacji.
Być może niektórzy statystycy wliczają te hybrydy do całkowitej populacji wilka arabskiego.
Życie rodzinne na pustyni.
Wilki żyjące na pustyni mają bardzo niesprzyjające warunki do zakładania rodzin, a tym bardziej dużych. Jednak samice które zostają mamami są w stanie wydać miot liczący nawet 15 szczeniąt (jednak ponad połowa małych wilków umiera po kilku miesiącach od narodzin).
Co je by przetrwać na pustyni ?
Pustynie to obszary niezbyt obfite w zwierzynę łowną. Canis lupus arabs nie mają większego wyboru i jeśli nie chcą przymierać głodem muszą polować lub pożerać padlinę jak tylko nadarzy się okazja. Ich ofiary to m. in. :
- arabskie gryzonie (np. góralek etiopski),
- gazele arabskie,
- zające (gatunek Lepus capensis)
- ptaki takie jak stepówki,
- ryby z gatunku Cyprinion mhalensis (brak alternatywnej nazwy)
- owady takie jak szarańcza,
- mięczaki takie jak ślimak,
- małe gady i płazy,
- rzadko kułan azjatycki (gatunek z rodziny koniowatych).
Tak samo jak wilki z innych sfer klimatycznych, wilki arabskie zabiją zwierzęta domowe (np. koty) i gospodarskie nie większe od kozy.
Arabskie wilki oprócz mięsa jedzą także owoce.
Wilki grzebiące w śmieciach...
Niektóre wilcze rodziny mające siedlisko blisko miast, wiosek lub wysypisk biorą lub wygrzebują cokolwiek co nada się do jedzenia – to złe dla nich ponieważ często uzależniają się od tego co ludzie wyrzucą. Oprócz tego znajdywane jedzenie jest zanieczyszczone przez co dorosłe osobniki narażają zdrowie swoje i swoich szczeniąt. Zwiększający się poziom urbanizacji i industrializacji w krajach gdzie występują wilki arabskie ogranicza tym zwierzętom przestrzeń do życia przez co coraz częściej poruszają się na przedmieściach.
Czy to jedyne pustynne wilki na świecie ?
Nie jedyne.
Oprócz arabskich wilków na pustyniach żyją wilki meksykańskie (canis lupus baileyi) oraz wilki afrykańskie/egipskie (canis lupaster). O tych dwóch wilkach powstaną osobne artykuły 😉
Ochrona podgatunku.
To kolejny zagrożony podgatunek wilka szarego ponieważ ochrona w krajach w których żyje nie jest wystarczająca (Izrael zrobił najwięcej w tej kwestii). Beduini i lokalni hodowcy nie wahają się strzelać, truć lub chwytać w celu zniewolenia lub przetrzymywania i późniejszego zabicia wilka/ów. Organizowane są też polowania na te zwierzęta, czasem z użyciem specjalnie wyszkolonych sokołów. Ludzie z miast dla „zabawy” dokarmiają lub poją wilki arabskie (dawanie jedzenia dzikim zwierzętom także powoduje szkody dla środowiska naturalnego).
Krzyżowanie się arabskich wilków z psami to kolejne niebezpieczeństwo dla podgatunku canis lupus ponieważ powstałe hybrydy są znacznie gorzej przystosowane do życia na pustyni.
Ratowaniem tych wilków zajmują się w dużej mierze organizacje pozarządowe takie jak „Al Hefaiyah Mountain Conservation Centre”.
Poniżej film o wilkach arabskich w Dubaju.
Materiały źródłowe :
1. „Natural Emirates: Wildlife and Environment of the United Arab Emirates” [str. 219] (publ. 1996 r.) – wydane przez Trident Press.
2. „Wolves of the words” (publ. 2004 r.) – T. K. Fuller.
3. „Geographic distribution patterns of melanistic Arabian Wolves, Canis lupus arabs (Pocock), in Saudi Arabia (Mammalia: Carnivora)” (publ. 2019 r.) – Zafar-ul Islam, Ahmed Boug, Abdullah Shehri, Lucas Gonçalves da Silva.
Twój dobry gest dla Wilczego portalu.
Chcesz mieć swój udział w tworzeniu największej skarbnicy wiedzy o wilkach w polskim internecie ?
Dowiedz się jak możesz wesprzeć Wilczy portal 🙂
