Przez Hiszpanów i Portugalczyków wilk iberyjski (canis lupus sygnatus) nazywany jest „lobo iberico”. Psowatego drapieżnika jako pierwszy opisał w 1907 r. hiszpański zoolog Angel Cabrera.
Wilk iberyjski wyróżnia się spośród europejskich wilków – a czym ? między innymi o tym przeczytasz w kolejnych akapitach.
Dowiesz się także jak wygląda ? jak duża jest jego populacja i gdzie ma swoje siedliska ? jaki jest status jego ochrony ?
Wygląd - waga, wzrost i sierść.
Ten podgatunek wilka szarego jest podobny do wilków z innych części Europy, ale ze względu na klimat i warunki środowiskowe półwyspu Iberyjskiego tamtejsze psowate mają charakterystyczne „naznaczenia” na ciele w kilku miejscach : białe na górnej wardze, ciemne na ognie oraz na przednich łapach. Przez tą charakterystyczną cechę w wyglądzie w ich łacińskiej nazwie jest słowo sygnatus.
Te wilki mają futro o czerwonawej maści (zapewne od opalania się na hiszpańskim słońcu 😀 ) z domieszką czarnego owłosienia.
Ciało wilka iberyjskiego ma następujące wymiary :
- wysokość : 70 do 90 cm,
- długość : 110 do 140 cm,
- waga : basior ma od 35 do 55 kg, a wadera 25 do 35 kg.
Baza pokarmowa.
W bazie pokarmowej wilków iberyjskich są tacy przedstawiciele lokalnej fauny jak koziorożec pirenejski, sarna europejska, jeleń szlachetny, dzik a także mniejsze stworzenia np. gryzonie, króliki i ryby. Po za mięsem wilki żywią się także owocami z iberyjskich lasów.
Ze zwierząt hodowlanych (około 20 % diety) ofiarami iberyjskiego wilka padają głównie owce. Po za tym zjadane są kozy oraz ptactwo (gęsi, kury). Możliwe że także konie.
Jak wielka jest populacja i gdzie żyją ?
Populacja iberyjskiego podgatunku jest szacowana między 2200 a 2700 i pomimo bycia największą w Europie Zachodniej jest zagrożona wyginięciem.
Wilki iberyjskie w większości żyją w północnej Hiszpanii (rejonach Galicji, Asturii, Kantabrii, Kastylii-Leon i północy Kastylii-La Mancha) a pozostała mniejszość jest w Andaluzji. Występują także w kilku portugalskich dystryktach (Viana do Castelo, Braga, Vila Real, Braganca oraz Guarda).
Historia podgatunku.
Wilki na Pólwyspie iberyjskim pojawiły się prawdopodobnie ponad 200 tysięcy lat temu. W wyniku izolacji wilk iberyjski oddzielił się genetycznie od innych wilków szarych około 10 500 lat temu (tak samo jak wilk italijski) co wykazały badania z 2020 roku.
Jeszcze w latach 2000-cznych iberyjską populacje uznawano za wilki euroazjatyckie jednak różnice genetyczne między wschodnio-europejskim a południowo-europejskimi canis lupus są zbyt duże by uznawać je za jeden podgatunek.
W czasach rewolucji przemysłowej wilcza populacja w Hiszpanii i Portugalii poniosła małe straty w stosunku do populacji wilków w zachodnich i wschodnich krajach Europy. Do lat 30-tych XX wieku wilki miały dużą swobodę w przemieszczaniu się po Półwyspie Iberyjskim. Potem kolejne dekady upływały jako czas odstrzałów i niszczenia siedlisk wilków. W wyniku coraz częstszych polowań zmniejszył się dostęp do leśnej zwierzyny. Po za tym od 50-tych przyspieszyła industrializacja i urbanizacja Półwyspu Iberyjskiego w trakcie której władze nadal nie wdrażały przepisów czy regulacji w kwestii ochrony przyrody.
Dopiero XXI wiek przyniósł ulgę iberyjskim zwierzętom o czym przeczytasz kolejnym akapicie o ochronie wilka iberyjskiego.
Czy wilki w Hiszpanii i Portugalii są chronione ?
Tak. W hiszpańskim i portugalskim społeczeństwie przez lata była to kwestia sporna. W Królestwie Hiszpanii na początku listopada 2021 roku rząd wydał zakaz strzelania do wilków. W tym samym roku zrobiła to również Republika Portugalska.
Jednak wilk iberyjski wciąż ma złą renomę wśród starszych rolników i hodowców (przez canis lupus signatus ponoszą straty w drobiu i świniach), a ci są zwolennikami odstrzału rodzimych drapieżników ponieważ obawiają się strat w produkcji.
Mimo zwiększonej ochrony za 45% zgonów portugalskich wilków odpowiadają ludzie, szczególnie myśliwi i kłusownicy.
W 2013 r. we wrześniu i październiku znaleziono 30 szczeniąt i kilkuletnich wilków zabitych przez myśliwych w rejonie w regionach Kantabrii, Asturii i Leon.
Materiały źródłowe :
1) „Los lobos de Espana” ( publ. w 1907 r.) – autor : A. Cabrera.
2) Artykuł „On the path to extinction: Inbreeding and admixture in a declining grey wolf population” (publ. w 2018 r.) – autorzy : Daniel Gómez-Sánchez, Iñigo Olalde, Natalia Sastre, Conrad Enseñat, Rafael Carrasco, Tomas Marques-Bonet, Carles Lalueza-Fox, Jennifer A. Leonard, Carles Vilà, Oscar Ramírez.
3) Artykuł „Wolf hunting banned throughout Spain this week” (publ. w 2021 r.) z portalu „Spanish news”.
4) „Genomic evidence for the Old divergence of Southern European wolf populations” (publ. w 2020 r.) – autorzy : P. Silva, M. Galaverni, Z. Fan i 6 innych badaczy.
Wesprzyj wilczy portal.
Chcesz mieć swój udział w tworzeniu największej skarbnicy wiedzy o wilkach w polskim internecie ?
