Wilki zazwyczaj żyją na nizinach, a nawet blisko gór. Jednak są takie podgatunki canis lupus które żyją między górami, a jednym z nich jest wilk himalajski.
Jak w takim razie funkcjonuje populacja tego podgatunku wilka szarego w warunkach skalistych i bardzo wysokich gór ? na co poluje ? czy populacje stanowią duże i silne osobniki czy jednak małe ale skoczne ?
W kolejnych akapitach znajdziesz odpowiedzi na powyższe pytania a także inne informacje o tym wysokogórskim psowatym.
Nazewnictwo.
Można by rzec że wilkiem himalajski niejedno ma imię bo nazywany jest także wilkiem tybetańskim, (również chińskim, ale rzadko).
Łacińska nazwa tego drapieżnika to canis lupus cancho. Nadana została w 1880 r. przez angielskiego biologa St. G. J. Mivarta.
Opis - budowa ciała i kolor futra.
Pierwszy raz wilk himalajski został opisany w 1847 r. przez brytyjskiego zoologa Brian’a Houghton’a Hodgson’a. W porównaniu ze współczesnymi opisami nie był dokładny.
Himalajski wilk jest większy od wilków indyjskich i wilków z Europy, ale mniejszy od syberyjskich i polarnych. Rozmiary wilków z Tybetu wyglądają następująco :
- basior : długość ciała od 93 do 158 cm, waga od 26 do 37 kg,
- wadera : długość ciała od 90 do 109 cm, waga od 22 do 30 kg.
Sierść jest szorstka, sztywna i ma ubarwienie które jest mieszanką bieli, żółci, brązu, szarości i czerni.
Baza pokarmowa.
Wilki himalajskie polują na:
- dżerenie tybetańskie (rodzina wołowatych),
- markury śruborogie (gatunek blisko spokrewniony z kozą)
- kiangi tybetańskie (rodzina koniowatych)
- dzikie konie Przewalskiego,
- kilka gatunków jeleni (w tym białowargie),
- nahury górskie (zwane też owcami niebieskimi),
- świstaki himalajskie
- szczekuszki (podobne do myszy)
- zające wełniste.
- zwierzęta domowe (owce, kozy, osły, konie i jaki – ssaki z rodziny bawołów).
Obszar występowania.
Obecny zasięg tego podgatunku obejmuje Chiny w rejonie Gansu, Qinghai i Xichang (Tybet), północne Indie w regionach Ladakh we wschodnim Kaszmirze, Lahaul i Spiti w północno-wschodniej części Himachal Pradesh, Nepalu w regionach Upper Dolpa i Upper Mustang, a także Bhutan. Niewielka populacja znajduje się też w pakistańskich górach.
Te wilki potrafią żyć nawet na wysokości 4000 m. n. p. m. i są przystosowane do środowiska o niskiej zawartości tlenu (żaden inny podgatunek wilka szarego nie ma takich predyspozycji). To raczej utrudnienie dla tych którzy chcieli by na nie polować.
Na mapie za pomocą czerwonych kropek oznaczono siedliska wilków himalajskich.
Rodzina.
Himalajska rodzina wilków jest niewielka – liczba członków nie przekracza 8 osobników. W miocie jest od 4 do 6 szczeniąt.
Gdzie i jak te wilki są chronione ?
Japońska organizacja „Japanese International Corporation Agency” razem z tybetańskimi urzędnikami i grupami obrońców przyrody współtworzą projekt „Wolf Management” (pod tą nazwą są też inne lokalne projekty realizowane w Europie i Ameryce północnej). To przedsięwzięcie zostało stworzone aby :
– badać lokalne wilki oraz edukować ludność mieszkającą w okolicach siedlisk tych zwierząt,
– opracować przepisy dotyczące ochrony wilków, które obowiązywałyby w Chinach.
W krajach występowania himalajskich wilków przez lokalne władze podejmowane są różne działania :
W ChRL wilki himalajskie są wymienione na „Czerwonej Liście Kręgowców Chin” – są tam gatunki które uznano za narażone wyginięciem co jest równoznaczne z zakazem polowanie na nie. W Indiach wilki są pod ochroną od 1972 roku. W Nepalu od 1973 r. obowiązuje zakaz polowań na wilki.
Oprócz rządowej ochrony w Indiach, Pakistanie, Bhutanie i Nepalu tybetańskie wilki są chronione na podstawie międzynarodowej konwencji CITES inaczej zwaną konwencją waszyngtońską.
Istnieje także organizacja specjalizująca się w ochronie wilków tybetańskich – https://www.himalayanwolvesproject.org/.
Wilków Himalajskich jest poniżej 1000 sztuk co oznacza że populacja jest bliska wyginięcia. Warunki do ich ekspansji i zakładania większych niż obecnie rodzin są nadal niekorzystne.
Wilki w Mongolii.
Wciąż trwają badania i dyskusje wśród naukowców mające na celu znaleźć odpowiedź na pytanie :
Czy wilki z Tybetu i wilki w Mongolii (i prowincji chińskiej Mongolia Zewnętrzna) należą do tego samego podgatunku wilka szarego.
Pozostałe informacje.
Co jeszcze można napisać o tych wilkach ?
1. Himalajski podgatunek wilka szarego miał swoje początki na mongolskich stepach.
2. Wilki z Himalajów mają układ oddechowy przystosowany do życia na wysokości kilku km nad poziomem morza. Żadne inne wilki na świecie nie mają możliwości życia w takim środowisku.
3. Niektórzy naukowcy badający kod genetyczny wilków himalajskich przypuszczają że te psowate mogą być osobnym gatunkiem z rodzaju canis. Jednak wciąż ilość uzyskanych informacji nie jest wystarczająca by stwierdzić że wilki tybetańskie nie są podgatunkiem wilka szarego.
Materiały źródłowe :
1) „National studbook : Tibetian wolf canis lupus chanco” (publ. w 2018 r.) – autorzy : Dr. Parag Nigam, Anupan Srivastav, Neema Sangmo Lama.
2) „Himalayan wolf distribution and admixture based on multiple genetic markers” (publ. w 2020 r.) – autorzy : Y. Liu , G. Werhahn, Y. Meng.
3) „Himalayan wolf foraging ecology and the importance of wild prey” (publ. w 2019 r.) – autorzy : G. Werhahn, N. Kusi, Xiaoyu Li, Cheng Chen, Lu Zhi.
4) „Species : canis lupus CITES Secretariat and UNEP-WCMC” (publ. w 2010 r.).
5) „Old World Canis spp. with taxonomic ambiguity: Workshop conclusions and recommendations” (publ. w 2019 r.) – autorzy : F. Alvares1, W. Bogdanowicz, Liz A.D. Campbell, R. Godinho.
Wspieranie Wilczego Portalu.
Chcesz mieć swój udział w tworzeniu największej skarbnicy wiedzy o wilkach w polskim internecie ?
Dowiedz się jak możesz wesprzeć Wilczy portal 🙂
