Wilk indyjski – drapieżnik na subkontynencie.

Wilk indyjski (canis lupus pallipes) nie tylko z wyglądu różni się od innych podgatunków wilków szarych. 

Charakterystyka.

Wilki indyjskie są podobne w budowie ciała do wilków z Europy, ale pod względem rozmiarów są znacznie mniejsze :

  •  samiec waży między 19 a 25 kg, a długość ciała wynosi od 110 do 140 cm,
  • wilczyca waży od 17 do 22 kg, jej ciała ma długość od 103 do 126 cm.

Podobnie jak wilki arabskie (canis lupus arabs) mają duże uszy i cienką i krótką sierść z niewielką warstwą podszerstka. Najczęstsze zabarwienie futra szaro-czerwone lub czerwonawo-białe z szarymi tonami. Kończyny u nich są bledsze niż reszta ciała, które od spodu jest prawie całkowicie białe. 

Indyjskie wilki mają zbliżony wygląd do wilków abysińskich (kaberu etiopski canis simensis).

Cechy wyróżniające.

Wilki szare z Indii prowadzą zbliżony tryb życia do wilków z Europy i Ameryki Północnej. 

Natomiast różnice polegają na tym że indyjskie wilki :

– zakładają mniejsze rodziny (maks. 8 członków, ale częściej 4 lub 5), podczas gdy np. w Ameryce wilcza rodzina może liczyć średnio 10 osobników. 

– nie mają w zwyczaju wyć tak często jak wilki z innych podgatunków. Ludzie w Indiach bardzo rzadko słyszą „śpiew” tych stworzeń. 

– uchodzą wśród ludzi za sprytne stworzenia – niczym szakale. 

Populacja - ilość osobników i siedliska.

Wilki indyjskie są przystosowane do życia na takich terenach jak zarośla, łąki i półpustynne obszary środowisk pasterskich. Żyją w ośmiu indyjskich stanach (Gujarat, Rajasthan, Haryana, Uttar Pradesh, Madhya Pradesh, Maharashtra, Karnataka i Andhra Pradesh) i wzdłuż granicy z Pakistanem .

Ich populacja w 2020 r. według różnych źródeł była szacowana między 4400 a 7100 sztuk.

Jak wilki traktowane są w Indiach ?

Wilki indyjskie są obecnie całkowicie chronione w Indiach, ale nie znaczy to, że są one pozytywnie postrzegane przez tamtejsze społeczeństwo. Panuje w Pakistanie i Indiach powszechna opinia że lokalne wilki są przebiegłe, podstępne i wręcz zdolne do oszustw. Historia relacji obywateli Indii z drapieżnikami z rodzaju canis jest burzliwa. W II poł. XIX w. po raz pierwszy odnotowano przypadki porywania przez wilki ludzkich dzieci. Przez cały XX w. doszło do licznych ataków wilków na lokalną ludność. Około 800 ludzi (w różnym wieku) zostało zabitych przez te psowate. Powyższe wydarzenia były konsekwencjami nadmiernej eksploatacji środowiska naturalnego, co z kolei doprowadziło do pozbawienia wilków indyjskich ich bazy pokarmowej (antylopy indyjskie, króliki indyjskie i gryzonie nie miały warunków do życia z powodu karczowania lasów). Tak jak w innych rejonach świata także w Indiach wilki atakują zwierzęta gospodarskie. Organizacje pozarządowe , zarówno krajowe jak i zagraniczne filie starają się by wrogość do indyjskich dzikich psowatych nie narastała (prowadzą działania edukacyjne) oraz dbają o to by przyszłość tych wilków zmieniała się na lepsze poprzez wpływanie na kształtowanie się przepisów dotyczących ochrony. W stanie Maharashtra istnieje popularna w tym rejonie piosenka w której padają następujące słowa : „Wilki są sprytnymi zwierzętami i oszukają cię swoimi diabelskimi metodami” Jednak na piosenkach obecność wilków indyjskich folklorze nie kończy się. W starożytnym dziele o nazwie „Harivamśa” bóg Krishna ze swoich włosów tworzy setki wilków i wypuszcza je w celu zmuszenia ludzi do emigracji z Vraja do Vrindavan. W zbiorze hinduskich hymnów nazywanych „Rygweda” mężczyzna o imieniu Rijrsava postanawia oddać wilczycy 101 owiec (będących własnością rodziny) jednak ten czyn potępił jego ojciec. Ukarał Rijrsavę poprzez oślepienie. Gdy dowiedziała się o tym obdarowana wilczyca to postanowiła modlić się o przywrócenie wzroku Rijrsavie. Nie tylko w hinduskich mitach są wilki canis lupus pallipes. R. Kipling (potomek kolonistów urodzony w Indiach) w księdze dżungli umieścił wilki jako opiekunów głównego bohatera.

Materiały źródłowe :

1) „National studbook Indian Wolf (canis lupus pallipes)” (publ. w 2017 r.) – wspierany przez indyjski rząd projekt tworzony przez kilku specjalistów : Ms. Neema Sangmo Lama, Anupam Srivastav, Dr. Parag Nigam .

2) https://wolf.org/wow/asia/india/.

3) „Man eaters” [str. 304] (publ. w 2002 r.) – M. Bright. 

4) „Conservation Biology : The Status and Conservation of the Wolf in Gujarat and Rajasthan, India” [str. 476-483] (publ. w 1991 r.) V. Yadvendradev, Robert H. Giles. 

5) „Journal of zoology : Distribution, status and conservation of Indian gray wolf (Canis lupus pallipes) in Karnataka, India” [str. 164-169] (publ. w 2006 r.) – N.H. Kumara, M. Singh.

6) Artykuł „Genome Sequencing of a Gray Wolf from Peninsular India Provides New Insights into the Evolution and Hybridization of Gray Wolves” (publ. w 2022 r.) – Ming-Shan Wang, M. Thakur, Y. Jhala.

Prośba o wsparcie projektu.

Chcesz mieć swój udział w tworzeniu największej skarbnicy wiedzy o wilkach w polskim internecie ?

Dowiedz się jak możesz wesprzeć Wilczy portal 🙂

O krolwilkow

Temat wilków to moja pasja i korzystam z mnóstwa źródeł (badań naukowców, poważnych książek, filmów dokumentalnych) przy tworzeniu artykułów do Wilczego portalu. To projekt Fundacji "Canis Media" której jestem fundatorem i prezesem. Po za tym blogie prowadzę też dwa inne projekty Canis media - Blog canisowe.pl oraz tworzę "Wilcze historie - komiksy".

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Verified by MonsterInsights